PINAR HOLT

 
Değerli Dostlar,
 
Bir kısmımız hayatımızdaki güzelliklerin mutlulukların sabun köpüğü gibi kolayca patlayıp yok olacak kadar kısa ve etkisiz olduğuna dair bir batıl inanca sahip olabilir. Toplum içinde bile çok neşeli güldüğümüz mutlu olduğumuz anlarda ‘Çok güldük, başımıza kötü bir hal gelecek!’ düşüncesiyle kendi kendimizi sabote ederiz.
 
Ben bugün sizlere tersini düşünmenizi söyleyerek, bu genelleşmiş batıl ianca meydan okumak istiyorum. Sizi, tam tersine; üzüntü ve gerginliğin, hayatımızda kolayca patlayacak bir sabun köpüğü kadar kısa ve etkisiz olduğunu düşünmeye davet ediyorum. Sonuçta her şey elimizdeki mumlarla neye niyet ettiğimize bağlı.
 
Bu konuyla bağlantılı olarak birkaç sene önce yaşadığım kişisel bir anımı paylaşmak istiyorum. İlk kitabım olan Hayata Bağlan’ı kalın bir deftere önce elle yazmıştım ve bitince de biligisayar gerçirmeyi planlıyordum.  Hem özel sektörde bir işte çalışıp, geri kalan zamanlarda okuma ve araştırma yapıp, kitap yazmanın ne kadar meşakkatli olacağını tahmin edersiniz. Elimde o kalın defterle aylarca dolaşmış, yanımdan ayırmamıştım. Aklıma geldikçe her yerde not alıyor, düzeltmeler yapıyordum. Bir yandan da unutkan bir yapıya sahip olduğum için, hep o defteri bir yerlerde unutacağım kaygısıyla yaşıyordum. Ne ilginçtir ki zihnim kitabın basılıp elime aldığım günü değil de, defteri kaybetme olasılığına odaklanmıştı. Ve bir gün iş çıkışı, bir kaç mağazaya uğrayıp eve döndüğümde, defterimi bir yerde unuttuğumu fark ettim. Aylardır yazdığım tüm  çalışmalarım daha bilgisayara bile geçirmemiş halde kaybolmuştu. Neler hissettiğimi az çok ediyorsunuzdur. Ertesi gün, bir gün önce uğradım tüm mağazaları tek tek dolaştım. Defterim hiç birinde yoktu. Bir tarafta kendime duyduğum kızgınlık, diğer tarafta hissettiğim hayal kırıklığı ve bir daha sil baştan nasıl yazacağımı bilememe karmaşıklığı ile şuna karar vermiştim: ‘Sanırım yaradan benim bu kitabı çıkarmamı istemiyor.’ Bir kaç hafta içinde bu düşünceyi kabullenmiş, pes etmiş ve kendi hayatıma dönmüştüm. Ancak bir gün bir telefon geldi. Defteri unuttuğum günün ertesi günü tüm mağazaları tek tek dolaştığımı sanmıştım ama bir tanesi hariç! Zihnim o mağazayı hafızamdan tamamen silmiş, şampuan almak için girdiğim mağazanın kasa önünde defterimi unutmuşum. Bir süre gelip alırım diye beklemişler, benden ses çıkmayınca defteri karıştırmak durumunda kalmışlar ve önsözün altında Pınar Holt ismini görünce sosyal medyada araştırıp, iş yerimin telefonunu bulmuşlar ve bana ulaştılar. ‘Allah fukarayı sevindirmek için önce eşeğini yitirtir sonra buldurur’ sözünü canlı kanlı örneğini yaşamış oldum. Ancak bu sınavdan bir ders çıkarmam gerekiyordu. Ve bende yaşadığım bu olay vesilsiyle, zihnimin neye odaklanırsa, onun kehanetim olacağına dair kendi kendime bir farkındalık oluşturdu. Bu olayı yaşadığıdığımdan beri, ne kadar olumlu ve iyi düşünürsem yaşamımda her şeyin o kadar iyi olacağına dair bir düşünce geliştirmeye çabalıyorum. Peki bu olumlu ve iyi olma halinin içerisinde hiç üzüntü gerginlik yaşamıyor muyum? Tabii ki gerginlik de yaşıyorum, acı da çekiyorum. Ama karamsarlığınkolayca patlayacak bir sabun köpüğü kadar kısa ve etkisiz bir duygu durumu olduğunu hatırlamaya  çalışıyorum.
 
Unutmayın yaşam sevincimiz, neşemiz ve mutluluğumuz dünyayı kötülüklerden arındırabilr. kahkahalarımız bir çiçeğin açmasına, dualarımız yağmurların yağmasına ve bakışlarımız yıldızların parlamasına sebep oluyorsa en büyük gücümüz yaşam sevincimizdir.
 
Sevgiyle.
 

Değerli Dostlar,
 
‘Bir annenin en büyük hazinesi kızı ise, bir kızın da parlayan yıldızı annesidir’ diye bir söz duymuştum bir yerlerde. Gerçekten de, bir kız çocuğu için rol modeli, ilk arkadaşı annesidir. Zamanla anne kız ilişkisi farklı şekilde gelişebilir ama aradaki duygu alışverişi ve koşulsuz sevgi hep devam eder. Eğer aralarında sağlıklı bir ilişki kurulmuşsa. Bu konuya örnek olabileceğini düşündüğüm, başımdan geçen bir hikayeyi izninizle sizlerle paylaşmak istiyorum.

Geçen sene babamı, anidn gelişn bir rahatsızlık edeniyle hastaneye kaldırılmıştık. O gece babama ben refakat ediyordum ve acil bölümündeyedik. Saat sabaha karşı 4 ya da 5 sularında, yan yatağa 70 yaşlarında nefes problemi yaşayan bir teyze getirdiler. Doktorlar ilk müdahaleleri yapıp gittikten sonra, 45 ya da en fazla 50 yaşlarındaki kızı, iki elini kavuşturmuş ayakta yaşlı teyzeye söylenmeye başladı ve ister istemez kulak misafiri oldum. ‘Bu yorgunlukla daha işe gideceğim. Tüm gün eşşek gibi çalışmak zorundayım. Daha kızımı okula göndermem lazım. Senin yüzünden tüm düzenim bozuldu!’ Kadın söylendi, söylendi ve annesini orada, öylece bırakıp gitti. Kalbim paramparça olmuştu. Dayanamadım, kızı gittikten sonra hemen teyzenin yanına gittim, ayakkabısını montunu çıkardım, üstünü örttüm ve biraz da saçlarını okşayıp geçmiş olsun dedim.

Bunu annesine bağıran ve bırakıp giden kadını kötüleyip, kendimi övmek için anlatamıyorum, yanlış anlamayın. Belkide çocukluğunda ve gençliğinde annesiyle ilgili kötü tecrübeler yaşadı, kim bilir? Ama şunu belirtmek istiyorumki; eğer bir anne kız arasında hasar görmüş bir ilişki varsa ve düzelmesi için çaba gösterilmez ise bu nesilden nesile aktarılacak sağlıksız anne çocuk ilişkisine kadar gidebilir. Kanımca geçmişte ne olursa olsun, anne kız çatışmalarını çözmek için mutlaka bir yol vardır diye düşünüyorum. Tek yapılması gereken ilk adımı atabilmek.

Peki anne kız arasında sağlıklı bir iletişimi devam ettirmek için neler yapabiliriz?
-        Aktif dinleyici olmaya çalışın. Herhangi bir varsayımda bulunmadan önce, annenizi veya kızınızı dikkatinizi maksimum seviyeyede vererek dinleyin.
 
-        Annenizi veya kızımızın yaşına ve şartlarına göre düşünüp, empati yapmaya çalışın.
 
-        Anneniz veya kızınızla açık, dürüst bir iletişim kurmaya gayret edin. Karşı tarafı suçlayıcı cümleler kurmak yerine, kendi duygularımızdan bahsedin. Örneğini, ‘Beni çok yıpratıyorsun!’ yerine ‘Üzgün hissediyorum’ gibi.
 
-        Anne kız ilişkisi ne kadar yakın olursa olsun, belli sınırları da olmalıdır. Sınırlarınızı çizdiğinizden emin olun.
 
-        Sağlıklı bir ilişki sürdürmek istiyorsanız, geçmişte yaşananları affetmeye çalışın.
 
-        Annenizle veya kızınızla her zaman aynı fikirde olmayabilirsiniz. Her farklı görüş için tartışmak ya da kazanmaya çalışmak yerine, birbirinizi olduğu gibi kabul etmeye çalışın.
 
Son olarak, kızınızla saglıklı bir iliski yasamak istiyorsanız, önce annenizle olan ilişkinizi tamir etmeye çabalayın. Atalarımız ne demişler?: ‘Ne ekerseniz onu bicersiniz.’
 

Değerli Dostlar,
 
Sizlerle bugün paylaşacağım aile hikayemizi bir süre önce teyzemden dinlemiştim. Ailece hikaye anlatmayı severiz. Biz çocukken rahmetli annanem dört torununu da eteğinin etrafına toplar, kendi yaşamı ve ailesi ile ilgili bir sürü hikayeler anlatırdı. Anlatıma; hem vuucut hareketlerini, hem yüz mimiklerini, ses tonunu öyle tadında katardı ki, biz gözlerimizi annanemin üzerinden alamaz, pür dikkat dinlerdik. Aynı anlatım yeteneği hem anname, hem teyzeme geçmiş. Şimdi teyzem çok rahatsız, konuşacak durumda değil ama iyi olduğu günlerin birinde işte en son anlattığı bu hikaye için; ‘Teyze, ben bunu köşe yazısı olarak yazarım.’ demiştim. Ve şimdi de bu hikayeyi sizlerle buluşturmak istedim.
Konu misafirperverlikten açılmıştı. Bu korona günlerinde ne misafirlik, ne bayram ziyaretleri kaldı diye konuşurken, misafir ağırlamanın kendi aile geçmişimizden beri ne kadar önemli olduğunu etkileyici bir hikaye ile vurguladı teyzem. Annanem çok genç yaşta dedemi kaybetmiş. Türkiye’nin 70 sene önceki şartlarında iki çocukla büyük sıkıntılar yaşayarak ayakta kalmaya çabalamış. Yani sene 1940’lar, Cumhuriyet kurulması ardından tekrar ayağa kalkmaya çalışan yeni bir ülke, ardından Atatürk’ün ölümü, üstüne 2. Dünya savaşı ve tüm bunların getirdiği yokluk, kıtlık ve sıkıntıları üzerinden atmaya çalışan bir dönem. Bir dilim ekmeğin hesabının yapıldığı bu ve benzeri gerçek hikayeleri dinlerken bile insanın inanması çok zor geliyor. Rahmetli annanem  hem ev işlerinde, hem mutfak işlerinde çok becerikliymiş. Hani aynı malzeme ve süreyi iki kişiye eşit şartlarda verirsiniz, aynı yemeği yaparlar da; birinin tadı iyi olur ama ötekinin tadı damağınızda kalır ya. İşte o tadı damağınızda kalan yemeği yapan annanemdi. Bir kilo patates, soğan, bir kaşık salça ve bir tutam tuz ile size dünyanın hiç bir yerinde tadamayacağınız muhteşemlikte patates yemeği yapabilirdi. Halk arasında buna ‘Elinin tadı güzel’ derler. Elinin tadı güzel ise ne yapsan güzel olur. Rahnetlinin köftesi de çok meşhurmuş, şehir dışından sırf köfte yemeğe gelirlermiş annanemim evine.
Yine bir gün şehir dışında yaşayan bir aile yakınımız, o zamanlar telefon olmadığından annaneme mektup göndermiş. Annanemin ismi Nadide idi. ‘Nadide, şu tarihlerde İstanbul’a iş için geleceğim. Hazırlan hanımla sana köfte yemeğe geleceğiz.’ Ancak bahsettiğim gibi, o dönemler  yokluk dönemi, kadın başına iki çocukla geçinmeye çalışan annanemin o sıralar misafir ağarlayacak parası yokmuş. Ama bir taraftan da misafir ağırlamak bir şeref meselesi, geri çevrilmesi, bahane üretilmesi mümkün değil. Ananaem ne yapayım, ne edeyim, nereden para bulayım diye düşünürken, çıkarmış gümüş konsolunun içinden bir gümüş eşya, tutmuş Karaköy’ün yolunu. Karaköy’de ne mi varmış? Efendim o zamanlar Karaköy’de rehineciler olurmuş. O zamanlar bu bir meslekmiş. Nakit paraya sıkıştığınızda, elinizde bulunan elektronik, gümüş, halı gibi değerli bir eşyanızı bırakır, nakit paranızı alırmışsınız. Sonra elinize para geçince, ödünç aldığınız parayı faiziyle iade eder, bıraktığınız eşyanızı da geri alırmışsınız.
İşte annanemde misafirlerini en iyi şekilde ağırlamak için vermiş gümüş parçayı, almış parasını, yapmış alışverişini, o dillere destan köftesini ve zeytinytağlılarını da yapmış. Diğer aile yakınlarını da davet etmiş, kocaman bir masa kurmuş. Kalabalık, cümbür cemaat layığıyla ağırlamış misafirlerini. Tabi bizde misafir hiç eksik olmadığından ve evde hep bir masa kurulduğundan, Karaköy’de ki rehineciler annanemi iyi tanırlarmış. Bilirlermiş annanemin elinin de, gönlünün de bol olduğunu, o yüzden de parayı faizsiz geri alırlarmış ondan.
Teyzemin demesine göre o zamanlar yokluk çokmuş ama gönüller bolmuş. Şimdi her şeyimiz var, masalarımız dolup, taşıyor. Hatta yemek artığı konusunda bir çok ülkeyi geçiyoruz ama maalesef gönüllerin güzelliğine hasret kaldığımız bir dönem yaşıyoruz. Üzerine de virüs salgının gelmesi tuzu biberi oldu. Belki de tüm dünyayı saran bu virüsün bize bir taraftan da vermek istediği bir mesaj var, kim bilir?
Sevgiyle.
 

Kadın erkek ilişkileri aynı bir terazi gibidir. Kantarın bir tarafında kendi benliğimizi kaybetmeden, diğer tarafında ‘biz’ olarak dengede kalabilmektir.
 
 
Değerli Dostlar,
 
Bir ilişkide, karşı cinsle bir yandan duygusal yakınlık kurmaya çalışırken, diğer yandan da bağımsız bir birey olma yolunda kararlı ve istekli bir şekilde yürüyebilmek, en ideal yollardan biridir. Ancak, son derece güçlü duygular yaşadığımız böyle bir ilişkide, bu duygulara ve karşı cinse teslim olmadan, hem kendi ‘ben’imizi koruyup, hem ‘biz’ olabilmek çok da kolay olmayabilir. Kendi ilişkilerimizden yola çıkarak bir düşünelim. Karşımızdaki mutlu olsun diye belki de kaç kere isteklerimizi öteledik ya da aman tartışma çıkmasın diyerek kaç kere sorunları görmezden geldik? Kim bilir kaç kere kendi kendimize ‘Ben kimim?’ diye sorduk. Biz yaklaşmaya, onarmaya çalıştıkça, kaç kere yalnız bırakıldık? Kısacası kaç kere ben olmayı unuttuk? Tüm bu cevapsız kalmış sorulara rağmen işleri tersine çevirebilmek her zaman mümkün. ‘Ama nasıl?’ sorusunu duyar gibiyim. Bun cevabı, öncelikle ‘ben’ olabilmeyi öğrenmekten, sonra da duygusal özgürleşmeyi keşfetmekten geçer. O zaman gelin önce duygusal özgürleşmeyi tanımlayarak başlayalım işe.
 
Duygusal Özgürleşme Ne Demek?
 
Duygu ve düşüncelerimizi dengede yönetebilme becerisini edinebildiğimiz an, duygusal özgürleşmemizi gerçekleştirmiş oluruz. Bunun için insanları oldukları gibi kabul edebilmek, kendi sınırlarını iyi çizebilmek, korkularını yenebilmek, sorunlarla yüzleşebilmek gibi bir çok kişisel gelişim becerisini geliştirmek gerekir. Duygusal özgürleşmenin ne demek olduğu hakkında kısa bir bilgi edinlediğimizde göre gelin bir de duygusal özgürleşme ile biz olma arasındaki bağlantıya bakalım.
 
Duygusal Özgürleşerek Nasıl ‘Biz’ Olabilirz?
 
Uzun yıllardır evli ve mutlu olan bir çift arkadaşıma bunun sırrının ne olduğunu sorduğumda, saçlarına ak düşmüş, yüzlerinde çizgiler oluşmuş bu tatlı çiftin, sorumu cevaplarken bile birbirlerinin gözlerinin içine nasıl sevgi ve şefkat ile baktıklarını fark ettim. Mutlu ve huzurlu evliklerinin sırrını, birbirlerine bağlı ama bağımlı olmadan ve birbirlerini çok severken aynı zamanda bireysel özgürlüklerine de saygı duyarak yaşadıkları şeklinde açıklamışlardı. O an, uzun yıllardır evli olup, ilk baştan beri bireysel özgürleşmelerine saygı göstermeyen başka bir çift arkadaşımın ilişkisi aklıma geldi. Yıllardır ne kadar da mutsuzlardı. Hem kendileri, hem çocukları, hem aileleri. Bu çiftin mutsuzluğu herkese sirayet etmişti sanki. Her iki çiftin de ilşkilerini kendimce değerlendirdiğimde, sanırım mutlu bir ilişkide kilit nokta, ilişkinin büyüyebilmesi. Büyüyen ilişki, içindeki insanları da motive ediyor. Sadece iki kişiyi motive etmekle  de kalmıyor; çocukları, aileleri, arkadaşları, kısacası içinde bulunduğu topluma fayda sağlayabiliyor.
 
Özetle; eğer ‘ben’ kalma ile ‘biz’ olabilme arasında ki dengeyi keşfedebilirsek, bu, o hayalini kurduğumuz, mutlu, doyumlu, sağlıklı ilişkiden çok da uzak olmadığımızı gösterir. Hadi son olarak bir kaç öneri de bulunalım.
 
Neler Yapabiliriz?
 
- Anı yaşamalıyız! Burada ve şimdiye odaklanmalıyız. Tüm duygu ve koşulları şefkatle kucaklamayı denemeliyiz.
 
- Zihnimizi geçmiş yargılarla, gelecek kaygıları arasında çatışırken yakalarsak, kısa nefes çalışmaları ile sakinleşmeye çalışabiliriz.
 
- Kendi hobilerimize, kendi arkadaşlarımıza, kendi işlerimize odaklanmalıyız. Partnerimizin değil kendi tutku ve hedeflerinizin peşinden koşmalıyız.
 
- Partnerimizle kaliteli vakit geçirmeye, anlaşılır bir iletişim dili oluşturmaya, birlikte eğlenmeye ve sağlıklı bir bağ kurmaya gayret ettmeliyiz.
 
- Sevmeli, sevilmeliyiz. ‘Ben’ kalarak ‘Biz’ olabilmeliyiz. İşte bütün mesele bu!
 
Sevgiyle.